Wij hadden het goed, in de Warmoesstraat in Amsterdam. Op stand. Mijn man was lakenkoopman, en ik kom uit een rijke familie. De onrustige tijden hielden we buiten de deur. Dirck werd geboren in 1522.

Ik denk wel eens: Hadden we hem maar nooit op reis gestuurd. In Spanje en Portugal zou hij wel doorkrijgen  hoe goed we het hier hebben. Maar nee, hij kwam terug met wilde ideeën. En als klap op de vuurpijl wilde hij trouwen!  Niet met een keurig meisje uit een goed milieu, nee, was het maar waar. Hij wilde trouwen met Cornelia Simonsdochter! Dat mens was de zus  van Anna. En die Anna was de maîtresse van de graaf van Brederode. Wat een schande! En bovendien: zij  was 29, NEGENENTWINTIG! En mijn Dirck pas 17. Wat een schande. En het ergste van alles: ze had geen cent.

Ik heb van alles geprobeerd. Ik zei zelfs dat zijn overleden vader, mijn man dus,  dit nooit gewild  zou hebben, en dat ik hem zou onterven als hij doorzette. En wat doet hij? Hij trouwt toch met die meid. En ja, toen heb ik hem onterfd natuurlijk. Geen cent krijgt hij.

Ik hoopte natuurlijk dat die meid hem nu niet meer wilde hebben, nu hij geen rijke man meer was. Maar nee. Sterker nog: zij is het vast geweest die hem, via die zus van d’r natuurlijk, een baantje als hofmeester bezorgde op het kasteel van Brederode, op kasteel Batestein.

Ach, had hij maar naar mij geluisterd. Dan zou het allemaal heel anders zijn gelopen voor mijn zoon: Dirck Volckertszoon Coornhert!