Zijn moeder was woedend.  Zij vond mij helemaal niks voor hem. Ze wilde mij niet eens leren kennen. En uit kwaadheid heeft zij hem, haar eigen zoon, onterfd! Maar we lieten ons niet kennen. We werkten allebei keihard en het is ons gelukt.

Eerst was hij twee jaar hofmeester in het kasteel van Reinoud van Brederode. Toen kwam hij terug in Haarlem, en werd etser. Prachtige werken maakte hij! Intussen  leerde hij door: hij werd jurist. En hij leerde zichzelf  Latijn: zo kon hij allerlei boeken vertalen. Hij vond dat iedereen boeken moest kunnen lezen! O, hij was zo knap: hij schreef zelf ook boeken en toneelstukken, hij speelde luit en fluit, hij kon schermen, hij kon alles.

Mijn man  was heel tolerant. Wij zijn zelf katholiek, maar hij vond dat protestanten ook gewoon mochten zeggen wat ze wilden. Zo werd hij bevriend met Willem van Oranje.  De Spanjaarden vonden hem toen gevaarlijk, en hebben hem een paar maanden gevangen gezet. Ik kan er nog boos om worden!

Daarna zijn we gevlucht naar Keulen, en later naar Xanten in Duitsland, en waren we al onze spullen kwijt. Vanuit Duitsland  heeft hij  gedaan wat hij kon om de Nederlanden te redden. Gelukkig heeft hij het beleg van Haarlem in 1573 niet mee hoeven maken, dat moet verschrikkelijk zijn geweest.

We zijn pas na het beleg teruggekomen, en toen kon Dirck  weer aan het werk. Het motto van mijn man was: “kiezen doet verliezen”.  Maar ik zag dat bij alle keuzes die hij maakte dat hij niet alleen veel verloor, maar dat hij er ook nieuwe uitdagingen in zag. Wij hebben het maar mooi gered met z’n tweeën.

En nu lig ik hier, ik weet dat ik ga sterven. Vaarwel, mijn lieve Dirck Volckertszoon Coornhert!